Pod względem hydrologicznym starorzecze Babino należy uznać za ogromy sukces renaturyzacji na terenie strefy buforowej Narwiańskiego Parku Narodowego. Odpowiednie natężenie przepływu i duża prędkość płynięcia wody zagwarantowały odrodzenie się tej części ekosystemu Narwi. Płynąca w tym starorzeczu woda nie różni się istotnie składem fizyczno-chemicznym od wód rzeki Narew.
Prawa część doliny Narwi na obszarze strefy buforowej tylko w chłodnej porze roku funkcjonuje w sposób zadawalający. Latem i jesienią woda dostarczana do tych starorzeczy nie trafia do koryta głównego Narwi na wysokość przekroju Kolonia Złotoria. Oceniając prace renaturyzacyjne pod kontem hydrologicznym należy podkreślić stratę wody na tym terenie w wyniku parowania i transpiracji. Z przeprowadzonych badań hydrochemicznych wynika, że proces renaturyzacji wpływa na stężenie i strukturę związków azotu przyczyniając się do redukcji mineralnych form azotu w wodzie (głównie jonów azotanowych). Jest to proces korzystny, świadczący z jednej strony o wykorzystaniu mineralnych form azotu przez rozwijające się makrofity, a z drugiej strony wskazujący na mniejszą mineralizację torfowisk w wyniku ich uwodnienia.
Nie stwierdzono wpływu renaturyzacji w dolinie Narwi na stężenie rozpuszczonych związków węgla organicznego i jego aromatyczności. Niepokojącym zjawiskiem w składzie chemicznym wody jest niewielki wzrost stężenia reaktywnego fosforu mineralnego. Łatwa dostępność tej formy fosforu w wodzie może przyczynić się do eutrofizacji ekosystemu.
