W ostatni weekend – 22-24 kwietnia – odbyły się warsztaty dla młodych koników polskich.

Podobnie jak psy na szkoleniach z behawiorystą nasze koniki uczyły się, że człowiek fajny jest i warto z nim współpracować.

Praca z konikami odbywała się w systemie 2 x dziennie lekcja ok 45 min. Pod tym czasie zwierzak jest już wyraźnie zmęczony i chce kończyć. Podobnie jak uczeń w klasie.

Czego się uczyły? Po pierwsze zwierzaki są odczulane na dotyk człowieka czyli po prostu są łagodnie głaskane poczynając od łba, a kiedy już się trochę z tym oswoją, aż do samego zadu.

Kolejne zadania do wykonanie to przesuwanie się, odsuwanie zadu, zawracanie i cofanie – chodzi o to żeby koń dał sobą kierować na ograniczonej przestrzeni – kiedy będziemy chcieli np.: go obejrzeć w stajni. Przy tym musi być to bezpieczne dla człowieka. Choć niewysoki (ok 140 cm w kłębie) to często są to naprawdę szeeeerokie konie, dorosłe ważą po 300kg i więcej.

Podawanie nogi i wytrwanie w pozycji stania na pozostałych trzech to bardzo ważna umiejętności ponieważ konie mają kilka razy w roku czyszczone i przycinane kopyta. Na miękkim podłożu, tak jak na naszych łąkach torfowych, nie mogą ich ścierać i często ich kopyta są przerośnięte i rozpłaszczone.

Później koniki przechodziły już prawdziwe próby dzielności – pokonanie śpiącego węża (zwinięty sznur na ziemi), wejście na niepewny teren czyli rozłożoną płachtę – dla konika to prawie przepaść!

W niedzielę, czyli na ostatniej, 6ej lekcji, niektóre koniki pozwalały nakładać na siebie rząd i delikatnie się obciążać.

Udało nam się w ten sposób przeszkolić 6 koników. Mamy w planach kolejne warsztaty. Osobami, które wraz z konikami biorą w nich udział są wolontariusze, którzy już wcześniej pracowali z ptop’owskim stadem. Tym razem do Kalitnika zawitało 6 studentek z Uniwersytetu Rolniczego w Krakowie, 3 dodatkowe osoby brały też bierny udział w szkleniu obserwując zza płotu.

Koniki to zwierzęta stadne i w zasadzie nie mogą egzystować samotnie. Są zwierzętami społecznymi i w związku z tym bardzo dobrze rozpoznają emocje pozostałych członków stada, obserwując się bacznie. Jeżeli w pobliżu nie ma drugiego konia to chętnie wchodzą w relacje z ludźmi, zwłaszcza jeżeli my „mówimy” w ich języku. A ich język to nie tylko rżenie ale też subtelne ruchy ciała, kopyt, uszu czy spojrzenie oczu J. Tego też uczymy się podczas naszych szkoleń – takiej pracy z własnym ciałem by skinieniem ręki, odpowiednim ustawieniem stóp, głowy i ciała dawać zwierzakowi sygnały jak ma się ustawić i zachować.

W pracy z końmi używamy też odpowiedniej energii wewnętrznej, siły by czuł, że to my jesteśmy szefem oraz łagodności by wiedział że jest przy nas bezpieczny.