W Polsce aktualnie głuszce występują w 4 izolowanych populacjach, tj. augustowsko-podlaskiej (Puszcza Augustowska, Puszcza Białowieska, Puszcza Knyszyńska), lubelskiej (Lasy Strzeleckie, Puszcza Solska, Lasy Janowskie), karpackiej (Bieszczady, Karpaty Zachodnie) oraz sudecko-dolnośląskiej (Sudety, Bory Dolnośląskie). Obecnie liczebność ich wynosi około 470-570 osobników. Poniżej mapa z aktualnym zasięgiem występowania głuszca w Polsce.
Rozmieszczenie głuszca w Polsce
(kolor jasno szary - połowa XX wieku, ciemno szary - koniec lat 80-tych,
czerwony - chwila obecna )
Z materiałów kopalnych wiadomo, że na początku naszej ery głuszec zasiedlał większość terytorium obecnej Polski. Jednakże w latach późniejszych areał ich występowania rozpadł się i uległ skurczeniu. Największy spadek liczebności w Polsce nastąpił jednakże po II wojnie światowej i utrzymywał się w następnych dziesięcioleciach. Cały XX wiek z całą pewnością był okresem silnego regresu liczebności u głuszca. Krótkotrwały wzrost stanu liczebności obserwowano jedynie lokalnie, np. w latach 50-tych w Beskidzie Śląskim czy w latach 60-tych w Borach Dolnośląskich, na Lubelszczyźnie i na Babiej Górze. Dramatyczne wymieranie głuszca nastąpiło w latach 60-tych i 70-tych. Średnie tempo wymierania gatunku w tym okresie wyniosło ok. 500 osobników/10 lat.
Zmiany liczebności głuszca w Polsce w XX wieku (dane szacunkowe wg Głowackiego 1992, 2001, Kellera 2000, zmodyfikowane).
